اثر چهار هفته تمرین تناوبی سرعتی فوق بیشینه بر برخی عوامل فیزیولوژیک، هورمونی و متابولیک

مقدمه: تمرین‌های تناوبی شدید به عنوان یک رویکرد مؤثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه به کار گرفته می‌شوند. اثر این‌گونه تمرین‌ها بر سازگاری‌های هورمونی و فیزیولوژیک که منجر به افزایش اجرای هوازی و بی‌هوازی ورزشکاران می‌شود، هنوز نامشخص است. بنابراین، مطالعه‌ی حاضر با هدف بررسی اثر چهار هفته تمرین تناوبی سرعتی فوق بیشینه بر برخی متغیرهای هورمونی و فیزیولوژیک انجام شد. مواد و روش‌ها: پانزده کشتی‌گیر تمرین­کرده به طور تصادفی به دو گروه (تجربی=8 نفر، شاهد=7 نفر) تقسیم شدند. پیش و پس از تمرین‌ها، آزمودنی‌ها، 1) آزمون فزاینده 2) چهار آزمون پیاپی وینگیت با 4 دقیقه استراحت بین هر آزمون را اجرا کردند. نمونه­های خون در زمان استراحت پیش و پس از تمرین‌ها جمع­آوری شد. هر دو گروه برنامه‌ی تمرین کشتی مشابهی را به مدت چهار هفته دنبال کردند، در حالی‌که گروه تجربی در کنار برنامه­ی تمرین کشتی آزمون دویدن سرعتی بی­هوازی (RAST) را به عنوان یک پروتکل تمرین تناوبی سرعتی فوق بیشینه، دو جلسه در هر هفته اجرا می­کردند. یافته­ها: گروه تجربی افزایش معنی­داری در حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) (4/5%)، حداکثر برون­ده توان (9/34%) و میانگین برون­ده‌توان (3/29%) نشان داد. تستوسترون تام، نسبت تستوسترون تام به کورتیزول (TCR) و نسبت تستوسترون آزاد به کورتیزول (FTCR) در گروه تجربی (مورد) افزایش یافت (05/0P<)، البته اختلاف معنی­داری بین دو گروه در پس‌آزمون مشاهده نشد. کورتیزول در هر دو گروه تمایل به کاهش داشت (05/0P>). نتیجه­گیری: یافته­های حاضر پیشنهاد می­کند که یک برنامه‌ی تمرین‌ تناوبی فوق بیشینه با دوره‌های استراحت کوتاه می­تواند موجب افزایش اجرای هوازی و بی­هوازی در مدت زمان کوتاه شود. تغییرات هورمونی مشاهده شده، سازگاری‌های آنابولیک ناشی از تمرین‌های را پیشنهاد می­کنند.